Zakur basatien antzera, gizon emakumeok
elkarrenganako jarrera izaten dugu, helburu garbi batekin: bizirautea. Gero eta
konplikatuagoa zaio pertsonari bere premiak -ez azalekoak bakarrik, denak
baizik- asetzea. Biluzik jaiotzen gara baina zirkunstantziek janzkera
desberdina diseinatzen digute, giro bakoitzari egokituz. Badira arropak inoiz erantziko ez dituztenak, larru gorritan agertzeari sekulako beldur diote
eta.
Baina bagara inoren gainetik igaro gabe geure buruarekin biluzte osora jolastea osasungarritzat hartzen dugunok. Nik gero eta sendoagoa sentitzen dut horren premia. Ez zaizkit kredo kolektiboak interesatzen, ez baitidate barne txinparta ahalbidetzen. Ur gutxiko erreka garbiaren alde nago, emari lohiko ibai zabaletik ihes egin.
Horregatik izan ditut atsegin gaztea nintzeneko bakardadeko barne ibilaldi solteak eta heldu aroko barne biltze ugariak. Unetxo batez, behintzat, NI naiz, zirkunstantzia ororen gainetik. Eta konbentzimendu osoarekin diot, horiexek dira bizitzaren gora behera ertz beterikoei heltzea uzten digutenak. Hotsak, burrunbak ezin du patxada sortu, buruko mina baino.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina