BILATU

urria 17, 2016

BAKEAZ TEORIZATZEN ARI

"Kantua neure buruari" obran Walt Whitman poeta amerikarrak zioen bakea eta jakintza lurreko gatazkez haratagoko ondarea direla. Lirikarako hain polit datorren aurreko hausnarketa eguneroko praktika zalapartatsuarekin nahasten denean errealitate gordinak harrapatzen gaitu eta, ni bederen, bat nator Whitmanekin, bakea eta jakintza balio ukiezinak diren arren gerra eta ezjakiteaten eraginpeko garroek nora daramaten samur neur baitaiteke.

Bakea arazo bihurtu zen gizakia mundura azaldu bezain laster, eta gizakiaren garapen integralerako oinarrizko osagaia dugun hezkuntzak ajeak ageri dizkigu, gero eta sakonagoak. Bakea eta hezkuntza elkarren ondoan doazen balioak ditugu.


Asteburuko irakurgaia izan dut "Populorum Progressio" entziklika, 1967an Pablo VI Aita Santuak sinatua. Vaticano II.aren ondorioetan egituratua,  bakearen gaineko eskubide unibertsalaz mintzo zitzaigun, gizarte desoreken kontrako ahotsa altxatuz. Ez naiz hain inozo eta badakit literatura eta praxia ez doazela normalean eskutik helduta; gauza bat da pulpitutik solidaritatearen aldeko hitzaldiak egitea eta beste bat garia banatzea. Baina, ene iritziz, bakea zer izan beharko litzatekeen ulertzen joateko Whitmanen idazkietan eta entziklika horren gisako dokumentuetan -ezin dut ahaztu Juan XXIII.aren "Pacem in terris"- murgil egitea ez letorkiguke gaizki. Behintzat, abiapuntu bertsutik aterako ginateke eskubide unibertsalaren bila. 

Argazkiak: JMVM



iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina