KONTZILIAZIOA

Hitz horrekin ulertzen dugu bi pertsona edo elementu bateragarriak bilakatzea. Eta horixe da, hain zuzen,   eguneroko solasaldietara indarrez sartu zaigun gaia. Kontziliatu behar dugu lan bizitza eta familiarra, diogu gero eta konbentzimendu handiagoarekin. Eta badirudi ideia horretan adostasuna dela alde guztietatik, baina... 

Kontziliazioa nork bere aldetik hasi behar duelakoan nago.  Lehen-lehenik gutariko bakoitzak aldatu behar du bateraezintasunerako genea. Orain arte gizarteak aintzakotzat hartu ez duen balorea, egun batetik bestera oinarrizko eskubideen artean sartzea amets hutsa da. 

Baina  asko gara zeharo konbentzituta gaudenok eskubide

naturaletakorik funtsezkoena bihurtu beharko litzatekeela kontziliazioa, lan (edo lan eza)ren eraginez giza kolektiboaren erabateko alienazioa emango ez bada.

Gure biloben hazkundearen bertatik bertako lekukoak garen aiton-amonok ikusten ari gara zein aberasgarria den haien eta gure arteko harreman afektiboa. Hain zuzen ere, klase aktiboko partaideak gineneko arrazoi subjektibo mordo batengatik, gure eta seme-alaben artean gauzatu ez zena.

Horrexegatik, ez al da garaia bilobekiko hartu-emanetan modu naturalean lortutako satisfazioaren hazia, seme-alaba eta gurasoen arteko zirkuluan eragiteko? Helburua ez da samurra, baina abiatu gabe ez dago inora heltzerik.

Argazkiak:

www.miempresaconcilia.es/

www.papiconcilia.com