WHAT A WONDERFUL WORLD?

Biziki atsegin dudan Louis Armstrongen abestia entzuten ari nintzen eta ezin nuen nire burutik ez-soseguaren sentsazioa uxatu. Eguneko albisteak nituen presente eta "Satchmo"ren hitzak errealitatearekin nekez egoki zitezkeelako egiaztapen mingotsak gainezkatzen ninduen, guztiz.

Israelek Gazan palestinarrekin buruturiko sarraskia ikusten ari nintzen alde batetik eta Armstrongek mundua ederra dela ikusarazi nahi zidan, behin eta berriz.
Ukraina eta Errusiaren arteko liskarren ondorioz eroraraziko hegazkinaren irudiak zekarzkidan telebistak  Orleans Berriko abeslariak bere mezu optimista helarazten zidan batera.

Zerbait ez zitzaidan koadratzen. Hainbeste odol eta burugabekeriaren aurrean  botere politikoak itsuarena egiten ari direnean ... mundua ederra dela baieztatzeak jokoz kanpo uzten ninduen. Eta hurrengo oporraldiaren esperoan gizarte zibilak ere beste norabait begiratzen duenean … esperantzari eutsi ote diezaiokegun zetorkidan burura. Benetan, ez nintzen eroso sentitzen.

Nola arraio iritsi gara gizon emakumeok hain krudelak izatera? Zerk eraman gaitu lagun hurkoari horrenbeste kalte eragitera? Nork gera lezake betiko berezko bortizkeriaren garra?

Orduan, galdera latzekin batera, Armstrongen  desio eta iragarpen tantez  zipriztinduriko abestiko azken notak aireratu ziren eta nigan gorputz hartu zuen beste behin itxaropen izpi txiki batek, lehen ere hamaika aldiz gertatu izan zaidan moduan:

I hear babies crying, I watch them grow.

They'll learn much more than I'll never know.

And I think to myself what a wonderful world!

Zaila, oso zaila jarri digu abeslari bikainak inoiz gure jokaera lazgarriari buelta emateko gai izango garela sinestea. Baina odol tanta bizi batekin segitzen dugun bitartean …

Argazkiak: Washington Post, El Universal