Nazionalismo hitzak gizarte amorfora bere
konnotazio txarra bakarrik helarazten duelakoan nago. Giza-masak ez daki
bereizten garia lastotik eta egundoko abilezia du edozein informazio
digeritzeko, iturri jarioa nondik datorkion eta nork maneiatu duen pentsatzen
hasteko bat ere gogorik gabe.
Ohituta (eta nekatuta) gaude nazionalismo
kontzeptuaren esparrutik bere burua defendatu nahi denari adierazpen okerreko
azalpenarekin kontraerasotzen zaiola ikusteaz. Gehienetan, gainera, makro
nazionalismo oro suntsitzailearen ahots gailuetatik botatako mezu
apokaliptikoez apainduta zerbitzatzen zaigu erantzuna; edota internazionalismo
zalantzagarri bezain ulergaitz eta herrenaren pulpitutik. Tanto monta.
Erabakitzeko eskubidea, berez, demokratikoa da, areago nazio herri batek
aldarrikatzen duenean. Eta beraz, mota guztietako eragozpen eta langa
makineriaz baliatuz, eskubide horren kontra diharduena demokraziaren
ipurdian ostikada galanta ematen ari da, nahiz eta hitz ponpoxo eta
arranditsuak erabil ditzakeen, estatu nazioaren lege engranajea
antzugarriarekin batera, noski.
Nazionalismo hitzaren mamia al da arriskutsua edo
erabakitzeko eskubidea behin eta berriz ukatzen dutenen jarrera oldarkorra?
Nazionalismo fatxaren eta saloiko inter-nazionalismoaren artean euskaldun
askorena nahiago dut: pertsonen eta herrien borondateari aukera ematea
defendagarria dela aldarrikatzen du-eta.
Argazkia: Tere Anda
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina