Gu adinduokin horrela egon behar dutela
iruditzen zait. Ez da, ez, belaunaldiren arteko ohiko auziarengatik. Hori
gurearenganaino heldutako arazoa izan zen, guraso eta seme-alaben arteko
tirabirak naturaltzat har zitezkeenean. Gazte izateak berez adierazten duen
etenerako arrazoia genuen jarrera hura eta gure aita-amak beren diskurtso
moralizakorrarekin segitzen zuten arren, guk bagenekien aurrerantzean ere...
haiek irekitako bide bertsutik joango ginela, huraxe baitzen bakarra, noizik
behin 68ko maiatzak sor bazitezkeen ere, eta estatubatuar zirimola bitxiren gisa
Marcuse zeritzan batek dimentsio bakarreko gizakiari buruzko teoriak haiza
zitzakeen arren. Aitonaren istoriotxoak!
Oraingoa desberdina da. Belaunaldien arteko etenaren nolakotasunak ez dira ohikoak. Eta atzean datorrenari ezin dakioke indiferentziako betarterik ipini -eta niri zer? adierazi nahiko balitzaio bezala.
Guk, oraingo adinduok sortu dugu daukaguna, hain zuzen ere, gure utzikeriarengatik, indiferentziarengatik. Eta ez diezadala inork esan bera libre dagoela huts horretatik. Denok gara errudunak. Gerra latz baten ondoko aldatz malkartsuan, autokratziako garai grisetan, trantsizioko une zalantzagarrietan eta kontsumismoaren espejismo traidoreen aurrean eroso, lasai eta autoengainatuta bizi izan baikara. Ez dago salbuespenik.
Gazteei utzi diegun herentzia ez da bat ere goxoa. Eta ez naiz ekai materialaz ari, ez. Nire ustez, aldakuntza egokirako haiengan pizten jakin izan ez dugun gaitasunik eza da larriena. Nola erakutsiko genien aldatzen, aldakuntza bera kontranaturakotzat hartzen bagenuen?
Kokoteraino egon behar dutela nioen hasieran. Batez ere, gure diskurtso moralizakor bezain antzuekin segitzen dugulako, orain arte gurea izan den bidetik etorrita amildegiaren ertzera heldu garela konturatu gabe. Aurrerantzean zer egin behar den erabakitzea gazteei dagokie, argi asko erakutsi baitiegu gure formulak ez duela balio.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina