Atzo, igandea, normalean irakurtzen ditudan egunkarietako batean Aurelio
Arteta katedradunak zerbitzatzen zigun artikulu interesgarria irakurtzeko
aukera izan nuen (pazientzia eta San Juan gau magikoaren osteko ajeari irribarre
batekin eusteko ahalmena izan zituen beste edozeinek bezalatsu) “Memoria,
relato... y juicios de valor” zeritzan idazkia.
EHU-ko irakaslearen ohiko lerrotik zetozen tiroak eta beraz ongi
parapetatuta irentsi ahal izan nuen idazkia, nire osotasun psikikorako ezelako
arriskurik gabe. Orain hurrengoan PSOEko Jesus Egigurenek zioen moduan, Arteta
nondik datorren zangotzarra abiatu baino lehen ikusten zaio, ahalegin handirik
egin barik. Gurdia idien aurretik jartzera ohituta dagoenez gero, teoriak ere halakoxeak
ateratzen zaizkio unibertsitari-maisuari. Inor gutxi konbentzitzeko gai da,
behintzat burmuinean razionaltasunari toki eskaintzeko gauza direnen artean.
Gonbidatu egiten zuen Artetak irakurlea aurriritzi faltsuak desterratzera,
besteak beste gure diferentziari buruzkoak. Eta hori gutxi bailitzan, eskubide
kolektiboen entelekiaz mintzatzen zitzaigun, EHUn filosofia morala erakusten
duen nafarra. A! Eta gaixotasun etnizistari buruzko ez dakit zer nolako harri
bitxiak botatzen zituen, lasai asko, euskaldun guztion diruarekin finantzatzen
den erakunde akademikoko asalariatuak. Hori bai da demokrazia, ezta Arteta
jauna? Talaia paregabetik –hots, Euskal Herri etnizistan egunkari gehien
saltzen dituen komunikabide-taldearen baitako medioetatik- deskargatu egiten
zituen bere pistolak, liberalismo eskuindar baztertzaile higuingarriaren ildotik. Polita,
oso, etnizistok antidemokratikotzat jotzen gintuen bitartean.
ETAren amaierak euskal abertzaletasunaren egokitzapenaz ez baizik eta
horren gaineko galdeketaz zerikusirik eduki beharko lukeela zioen filosofoak.
Eta nazionalismoari legitimitate irrazionala dagokiola gehitzen zuen. Korolario
gisa, berriz, euskal gizarteak nazionalismoaren desarmeari buruzko foro
iraunkorra izan beharko lukeela azpimarratzen zuen, baina –aldi berean- bere
burua inozo hurrengotzat jotzen zuen halako planteamendu egiteagatik,
konbentzituta izan nahi ez duena konbentzitu nahi izatea ariketa antzua
delakoan baitago. Albert Camusen aipu batekin amaitzen zuen pentsalariak, zeinean
limurtu ezin daitekeen gizakia gizaki beldurgarria dela adierazten zuen
frantziarrak.
Dirudienez Aurelio Artetak ez daki gauza handirik ispiluen jokoaz... edo
giza banakoen askatasunaz hain konprometitua dagoen ze bere libertatearen
labirintuan ahaztu egin du, simetrismoaren oinarrizko postulatuengatik bere
burua ere jarri beharko lukeela balizko limurtzearen ahalezko jokalarien
artean. Nik behintzat ez diot inoiz aditu (entzun, irakurri) prest legokeela
pertsuaditua izateko, baldin eta konbentzitzen badute, noski. Horretarako joko
dialektikora ireki egin behar da, aurriritzi eta lokarri liberal antzugarri
eta kamustaileak alboratuz. Eta, zer esanik ez, liberalei beltz jartzen zaieneko
interbentzionismorako deietara jo barik.
Argazkia: ciudadanovoltaire.blogspot.com
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina