BILATU

abendua 19, 2011

OUT OF ORDER


Horrela nago, normaltasunean ibiltzeko ezgaitua, peronea hautsita. Lehengo ostiraleko egunsentian gertatu zen: etxe-itsripu batek erabat jokoz kanpo utzi ninduen hurrengo sei astetarako. Amorruzkoa izan zen aurreneko erreakzioa baina haserreak inora ez ninduela eramaten ikusita, pazientziari heldu nion. Eta ohea bilakatu dut joko eremua.

Orduak aurrera doazen neurrian Interneti esker peroneari buruzko nire ezagutza biderkatu egin da eta hezur horren gaineko espezialista bihur nintekeela pentsatzera iritsi naiz. Hori bai, titulurik gabeko ezagutza, doktore izan barik. Ez naiz inoiz praktikara igaroko, lasai. Jasan nuen erorketaren balizko arrazoiekin ari naiz orain, jaustea baino segundo bat lehenago sentitu nituen goraleek zer ikusirik izan ote dezaketen jakin minik. Jarraituko dut kontsultatzen eta informazioa arakatzen.

Eguneko hainbat ordutan oinak aurrez aurre edukitzeak, bestalde, normalean burura ez datozen pentsamenduak sortzen dizkit. Eta, besteak beste, gaur goizean berpiztu ditut ahaztua nuen pelikula bateko sekuentziak. Ez dut titulua oroitzen baina berdin dio, ez baita inportanteena. Protagonista mendian gora zihoan atsedenik gabe, nondik ari zen ez zekielarik, baina bazterrak familiarrak egiten zitzaizkion. Hau da, ezaguna eta ez ezaguna elkarren ondoan bizi ziren gizaki haren baitan.  Bazekien ez zekiela, jakin behar zuenik ez zekien arren. Eta horretan murgildu naiz, Lucio Senecaren esaera presente egin arte: gizakia beti txikia da, oinarritzat mendi altua hartzen badu ere.

Horretan utzi dut hausnarketatxoa, bada ezpada ere. Perone hautsiak eman diezadakeen aukera aprobetxatu behar dut, baina gehiegi arriskatu gabe. Gauza bat da hezurra apurtzea eta beste bat, larriagoa, burua galtzea.


 Argazkia:: http://www.fisaude.com

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina