BILATU

uztaila 25, 2011

HOY ES SIEMPRE TODAVÍA


Auskalo zenbat ikastaro eta mintegitara joan naizen nire lan bizitza profesionalean zehar! Lan eskarmentuak ez du, berez, formakuntzaren beharra asetzen eta horregatik gizon emakumeok behartuta gaude geure buruak ezagutzaz janztera, bide bazterrean derrigorrez geldituta gera ez gaitezen.

Prestakuntzaren beharrizanak hain handiak izaten diren non etengabeko birziklapenak toki hartzen du, nahita nahi ez, nor beraren lan ibilbidean. Hala ere, aitortu behar dut beti ez dela indar bertsukoa izan nire gain sentitu dudan ikasteko premia. Gauza guztietan bezala badira aldiak eta aldiak, eta batzuetan zikloia bailitzan sartu bazait prestakuntza-gogoa, izan dira ere patxadazko tarte luzeak, zeintzuetan ahazteraino iritsi zaidan ikastaroetarako joera ia-ia naturala.

Aitorpen orokor horren barruan beste txikiago bat ere egin dezaket: gutxitan joan naiz prestakuntza trinkoko klaseetara positiboki motibatua. Burmuinak mekanismo bereziak erabiltzen ditu eta “nik ez dut behar”en gisako mezuak bidaltzen dizkigu, geure gurpiltxoei ohi moduan eragiten jarrai dezagun, berrikuntza larregirik gabe. Eragozpenak fabrikatzen ditugu sarri gure baitan, urratsik ez emateko, berez, erosoak baikara, eta zenbat eta gutxiago mugitu hainbat eta lasaixeago bizi daitekeela pentsatzera hel gaitezke, nahiz eta badakigun geure buruari tranpak egiten ari gatzaizkiola.

Egon naizen ikastaro eta mintegietatik, dena den, oso garbi daukat zein izan den gehien eskaini didana eta zeini atera diodan zukurik hoberen. Duela hiru bat urte izango zen -hau da, nire ibilbide profesionalaren hondarretan nengoen- Eusko Ikaskuntzaren baitan goitik behera eta behetik gorako iraultza animikoa eragin behar zela iruditu zitzaigula arduradun batzuei. Eta Nerea Urkolarekin jarri nintzen harremanetan. Erakunde garapenean eta emoziozko gaitasunetan aditua da Nerea, bere aita Juan Luisen ondoan formakuntzako espektroan izen handia egin duena. Nerearekin lehen bilera izan eta zenbait hilabetetara Eusko Ikaskuntzakook burutu genuen ikastaroa ez daukat ahazterik.

Santiago eguneko arratsalde honetan Nerearen izena zergatik etorri zaidan azalduko diot balizko irakurleari: Nerearen azken liburua, “Hoy es siempre todavía”, amaitu dut irakurtzen, eseraldi bakar batean. Bizitza instant batean alda daitekeelako, dio azpitituluak. Egileak liburuan biktimismoa eta desmotibazioa astintzen ditu bere maisutasun osoarekin, eta hausnarketarako gonbitea izan nahi duenak irakurlearen kontzientzietan jotzen du, une aproposak den-denak direla gogoraraziz.

Eskerrik asko Nerea, zure ezagutza gurekin konpartitzeagatik. Eta segi osasuntsu, zure zientziak argi diezagun.

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina